Dodaj nowe hasło do słownika. Jeżeli znasz inne znaczenia pasujące do hasła „zdrobnienie od imienia Bernardyna” możesz je dodać za pomocą poniższego formularza. Pamiętaj, aby nowe definicje były krótkie i trafne. Każde nowe znaczenie przed dodaniem do naszego słownika na stałe zostanie zweryfikowane przez moderatorów. Historia bernardyna, a współczesność. Bernardyn kojarzy się z opowieściami o bohaterskich psach gotowych do poszukiwań i ratowania ludzi z opresji. Legenda wśród bernardynów – Barry I, uratował życie około 40 osób! Psy mieszkające w klasztorach na trudnych szlakach górskich, wielokrotnie ratowały ludzkie życie. jak odróżnić szczeniaka moskiewskiego psa pasterskiego od szczeniaka bernardyna ? są tak podobne że oglądając zdjęcia w sieci mam wrażenie jak bym oglądał bernardyny .czy są jakieś szczególne charakterystyczne wierzchnie cechy które wykluczają jedno lubg drugie ? RT @ADerewienko: Loki to duży pies w typie bernardyna. Długo czeka na dom. Wczoraj jacyś nieodpowiedzialni ludzie (rodzina z 3 dzieci) zabrali go do domu i oddali po 6h. Jestem wściekła, bo to okrutne. Podajcie dalej. Może jednak ktoś rozumie, że pies to nie rzecz. 📍Celestynów, schronisko. 29 Jan 2023 07:03:47 Bernardyny mogą sprawiać wrażenie potulnych, jednak nie jest to rasa wyzbyta całkowicie agresji. Pies ten wykazuje chęć stróżowania, potrafi wyczuć zagrożenie i nie zawaha się bronić. Trzeba go wyszkolić, aby słuchał się właściciela. Tresurę należy zacząć jak najwcześniej. Jest to pies inteligentny i chętny do współpracy. 1 ogłoszenie Pies Bernardyn ⭐️ Siemień | Bernardyn to duży pies z grupy molosów, należący do zwierząt typu górskiego, często to pies pociągowy, ale i hodowany do towarzystwa i w gospodarstwach. Na naszym serwisie możesz sprawdzić psy ze swojego miasta Siemień. Przejrzyj ogłoszenia lokalne i wybierz Bernardyna do kupienia. Ten łagodny, wierny pies będzie przyjacielem rodziny bXWRM. Umaszczenie psa może nie jest tak kluczowe przy wyborze idealnej rasy jak charakter czy wielkość – ale dla wielu ludzi ma znaczenie. Stworzyliśmy listę 10 najpopularniejszych ras, aby pomóc w poszukiwaniach tym, którzy szukają małego białego pieska lub białego puchatego psa. Niektóre z psów z poniższej listy występują wyłącznie w białym kolorze – inne występują również w innych maściach. Wśród białych psów są zarówno małe jak i duże – długowłose jak i z całkiem krótką sierścią. Wszystkie w bieli prezentują się pięknie. Mały biały piesek: 1. West Highland White Terrier Jedna z najpopularniejszych w ostatnich latach rasa. West Highland to typowy mały, biały piesek wyróżniający się żywiołowym temperamentem, sprytem i niepowtarzalnym urokiem. Znakomicie sprawdza się jako pies rodzinny – uwielbia zabawy i psoty. Przy czym należy pamiętać, że w tym niepozornym piesku drzemie silna osobowość, bywa uparty i zadziorny. Przedstawicielem tej rasy był słynny Idefix - pies Obelixa. 2. Maltańczyk Kolejny przedstawiciel małych psów o wyłącznie białym umaszczeniu - dopuszczalna jest jeszcze jedynie odcień kości słoniowej. Maltańczyk to typowy kanapowiec – spragniony pieszczot i uwagi opiekuna. Pies tej rasy jest wesoły, towarzyski i skory do zabawy. Jest też bardzo bystry – więc chętnie uczy się nowych sztuczek. 3. Bichon frise Kolejny, mały, biały piesek na liście to Bichon. Rasa ta występuje wyłącznie w śnieżnobiałej maści. Sierść Bichona jest aksamitna, średniej długości, lekko kręcona. To czuły, przyjazny pies do towarzystwa. Uwielbia zabawę, ale nie stroni też od wylegiwania się na kanapie. Swoim urokiem owija sobie wszystkich wokół palca i zaraża optymizmem. 4. Coton de tulear Ostatnim, małym, białym pieskiem w naszym zestawieniu jest Coton de tulear. Niezwykle przyjazny i radosny pies z duszą sportowca. Idealny towarzysz i przyjaciel całej rodziny – do której bardzo się przywiązuje, nikogo nie faworyzując. Niezmordowany w zabawie i pełen energii, aż do późnej starości. 5. Samojed Psy te pierwotnie występowały także w brązowym i czarnym ubarwieniu, w tej chwili dopuszczalne jest wyłącznie umaszczenie białe lub kremowe. Samoyed to średniej wielkości pies o bardzo przyjacielskim i rodzinnym usposobieniu. Od początku istnienia, psy tej rasy pełniły różne funkcje – pilnowały reniferów, ciągnęły sanie, a nocami strzegły właścicieli i ogrzewały ich ciepłem swego futra. Do dziś uchodzą za wspaniałych, wiernych towarzyszy o łagodnym charakterze. 6. Labradoodle Jeszcze niezbyt popularna, ale zyskująca na popularności rasa powstała z połączenia labradora retrievera i pudla. Występuje w wielu rozmaitych maściach i w trzech rozmiarach, ale w białym kolorze wyglądają przepięknie. W związku z tym, że jest to bardzo młoda rasa, a do tego połączona z dwóch – cechy indywidualnych osobników w dużej mierze zależą od tego czyje geny – pudla czy labradora w większości przejmą. Z reguły labradoodle to psy bardzo przyjacielskie, a przez wzgląd na wyjątkowy wygląd uważane są za jedną z najbardziej udanych hybryd – jak określa się połączenie dwóch ras w jedną. 7. Pudel duży Przez wzgląd na fantazyjne fryzury na wystawach przez wielu uważany za psa, który może poszczycić się tylko pięknym wyglądem, tymczasem pudle to niezwykle inteligentne, bystre psy. Tutaj wygląd zdecydowanie idzie w parze z rozumem! Pudle występują w wielu umaszczeniach – ale białe jest bardzo popularne. Pudle idealnie sprawdzają się w psich sportach, często pracują także jako psy ratownicze. Należy jednak pamiętać, że są to psy bardzo wymagające – dotyczy to zarówno codziennej pielęgnacji jak i starannego wychowania i szkolenia. 8. Biały owczarek szwajcarski Kuzyn owczarka niemieckiego, występujący podobnie jak on w dwóch odmianach – krótkowłosej i długowłosej. Charakterem również bardzo przypomina niemieckiego kuzyna – jest bystry, pewny siebie i chętny do współpracy. Doskonale odnajduje się jako stróż, pies ratowniczy lub – przez wzgląd na swoją dużą łagodność – pies do dogoterapii. Owczarek szwajcarski chętnie się uczy i wymaga sporej dawki ruchu. 9. Dog Argentyński Jeden z największych psów w naszym zestawieniu – o silnym usposobieniu. Pies ten znajduje się na liście psów uznawanych za niebezpieczne – co nie oznacza, że jest agresywny. Odpowiednie wychowanie i socjalizacja sprawiają, że jest wspaniałym, lojalnym przyjacielem, który nade wszystko strzeże swojego domu i swoich bliskich. 10. Akbash Ostatnim na liście jest kolejny duży pies w naszym zestawieniu. Akbash występuje wyłącznie w białym ubarwieniu. Pierwotnie pies ten miał za zadanie chronić owce przed drapieżnikami, a swoim kolorem doskonale wtapiał się w stado owiec. Nie jest to jednak pies pasterski – raczej obronny i stróżujący. Bardzo szybki, zwinny i wytrzymały. Natalia Bąk Dorosłemu mężczyźnie może sięgać do pasa, jednak mimo swej wielkości nie traktuje innych z góry. Choć drzemie w nim instynkt niezależnego łowcy, potrafi pokochać człowieka i opiekować się nim niczym anioł stróż. Czego zatem chcieć więcej od najlepszego przyjaciela człowieka jakim jest pies? Klasyfikacja FCIGrupa 10: ChartySekcja 2: Charty szorstkowłoseTyp chartowatyNie podlega próbom pracyWilczarz rasyPojawiają się sugestie, że ta bardzo stara rasa została wprowadzona na tereny Irlandii już ok. 7000 lat W irlandzkim prawie i literaturze datowanych na V wiek określano je jako Cu („pies/irlandzki pies/pies wojenny/wilczur”, itp.). Przedrostek stosowano w stosunku do nazwisk szanowanych wojowników oraz szanowanych i lojalnych podstawie znalezionych pism ustalono, że rasa istniała już w 273 roku a może nawet w roku 600 za czasów celtyckich Wolków i Tolistobogii. Celtowie, którzy ocaleli po najazdach walczyli zaciekle z najeźdźcą razem z dużymi psami. Wspomina o nich również sam Juliusz Cezar w traktacie „O wojnie galijskiej” stworzonym w IV wieku hodowano w celach myśliwskich, ludy zamieszkujące dzisiejszą Irlandię nazywały je Cu Faoil. Do dzisiaj Irlandczycy hodują je na psy myśliwskie, obronne i stróżujące. W czasie podboju Irlandii przez Anglików wilczarze stały się bardzo popularne wśród szlachty. Często darowywano je jako prezent ważnym osobistościom i zagranicznym „Historii Irlandii” stworzonej przez św. Edmunda Campiona w wieku XVI zawarty został opis psów używanych w czasie polowań na wilki w górach Wicklow. Autor zaznaczył również, fakt, że cieszące się wielka popularnością wilczarze masowo eksportowano do innych krajów europejskich, jako członków domów królewskich. Proceder ten doprowadził do gwałtownego spadku populacji wilczarzy w Irlandii, dlatego też Olivier Cromwel musiał publicznie zapewnić, że pozostała liczba psów tej rasy jest wystarczająca do kontrolowania populacji wilków. Człowiekiem, który poświęcił swoje życie na odrodzenia rasy w Irlandii i Anglii był XIX-wieczny kapitan George August Graham. Ponieważ jednak psów czystej krwi było zbyt mało, aby odtworzyć z nich kolejnych przedstawicieli rasy Graham krzyżował wilczarze z borzojem, dogiem niemieckim, chartem szkockim i mastyfem angielskim. W 1885 r. kapitan Graham wraz z innymi hodowcami założył w końcu klub rasy i stworzył jej określają wilczarza irlandzkiego jako psa dużego i wyglądającego na władczego. Łączy w sobie siłę, szybkość i bystry wzrok, ponadto, jest zaliczany do największych psów rasowych. Sylwetką przypomina charta, jest jednak bardziej muskularny, silniejszy, ale pełen wdzięku. Jego ruchy są płynne i ekspresyjne, głowę i szyję nosi wysoko, ogon jest lekko zakręcony ku górze, średniej grubości, mocno owłosiony. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, umaszczenie może być szare, pręgowane, czerwone, czarne, białe, płowe, pszeniczne lub wszystkie rodzaje umaszczenia podobne do charta szkockiego są akceptowane przez FCI. Sam włos jest natomiast szorstki i twardy na tułowiu, głowie oraz kończynach, nad oczami i pod żuchwą wręcz drutowaty. Oczy ciemne, średniej wielkości, uszy noszone jak u wysokość w kłębie powinna być większa od doga niemieckiego, mimo to nie jest to pies najcięższy, ponieważ budową jest zbliżony do lekkich greyhoundów lub chartów afgańskich. Wilczarz został wyhodowany na dużego samodzielnego myśliwego, którego metody łowieckie opierają się wyłącznie na wzroku, co wyraźnie odróżnia go od psów gończych typu Beagle lub gończy polski pracujących głównie w oparciu o zmysł węchu dlatego też wilczarz przez większość czasu chodzi z głową uniesioną. Jako pies angażowany do polowań na wilki powinien być na tyle szybki, żeby wilka złapać oraz na tyle silny, aby go to psy o zróżnicowanej osobowości, w obrębie rasy spotykamy najwięcej indywidualistów, a nawet dziwaków. Rzadko jednak działa bezmyślnie i, mimo swej wielkości, nie niszczy domów, ani nie hałasuje. Być może przyczyną tej delikatności jest introwertyzm, wysoka inteligencja i tworzy silną więź z członkami rodziny, dlatego w sytuacji, gdy przez dłuższy czas pozostaje sama odczuwa silne przygnębienie, przejawiając również zachowania destrukcyjne. Może stanąć w obronie człowieka, ale nie nadaje się zbytnio na obrońcę całej posesji. Słynący z niezależności, nie wykazuje raczej instynktu terytorialnego, dlatego opisuje się go jako zwierzę łagodne podczas głaskania, ale groźne, kiedy ktoś je potrzebuje obecności bliskich sobie ludzi, obcych traktuje oschle, ale nie agresywnie. W stosunku do innych psów domowych nie powinien wykazywać terytorialności, ani złości, ale jako pies myśliwski jest wyposażony w specjalne umiejętności, które może zademonstrować na psim współlokatorze podczas zabawy. Chodzi tu głównie o zachowania przypominające polowanie (nie walki o dominację czy teren).Wilczarz się, że wilczarze są raczej delikatne w stosunku do dzieci i łatwe w ułożeniu. Dobrze reagują na silnego, ale zarazem delikatnego i konsekwentnego właściciela. Trzeba jednak pamiętać, że w przeszłości psy te były potrzebne do pracy wymagającej przebywania z dala od swego pana, dlatego musiały podejmować decyzje samodzielnie w czasie polowań, w związku z tym nawet dzisiaj obserwuje się tę niezależność (zwłaszcza wtedy, gdy pies działa bez czekania na szczegółowe polecenia). Współcześni przedstawiciele rasy różnią się znacznie od starożytnych przodków zasiewających strach w sercach Rzymian. Dzisiaj wilczarze irlandzkie wybiera się ze względu na ich lojalność, miłość, cierpliwość i oddanie. Mimo, iż w przeszłości wykorzystywano je jako strażników, nie sprawdzają się zbyt dobrze w tej roli, ponieważ nie wykazują agresji w stosunku do obcych.; jedynym odstraszaczem w takiej sytuacji jest rozmiar psa. Gdy stwierdzi, że członkowie jego rodziny są w niebezpieczeństwie, pokazuje swą zdrowotnaJako rasa bardzo okazała, wilczarze żyją raczej krótko – 6–10 lat (średnio 7). Za główną przyczynę śmierci uznaje się kardiomiopatię rozstrzeniową, raka kości, skręt żołądka oraz dziedziczne zespolenie wrotne (w wątrobie nie dochodzi do oczyszczania i detoksykacji krwi, co prowadzi do zatrucia organizmu).Zaleca się, aby wilczarze nie otrzymywały dodatkowych suplementów diety, jeśli spożywają dobre karmy dla psów. Przyjmuje się, że zawartość białka w diecie powinna być niska, aby spowolnić szybki proces wzrostu. W obrębie rasy występuje tzw. efekt wąskiego gardła (podobny do efektu założyciela, pojawia się na skutek zmniejszenia populacji, prowadzący do zmniejszenia różnorodności puli genowej), związany z efektem dane i wymiaryWilczarz irlandzki Wysokość w kłębie:psy: 80 – 90 cmsuki: 71 – 85 cmMasa:psy: min. 54,5 kgsuki: min. 40,5 kgŚrednia długość życia: 6 – 10 latWilczarz irlandzki – ciekawostkiNazwaNazwa „wilczarz” pochodzi od funkcji, jaką pies miał pełnić (polowanie na wilki), nie od pies rasowy świataWilczarz irlandzki jako rasa jest najwyższym psem – stając na tylnych nogach może mierzyć nawet 2 metry. Dobry opiekunHodowca wilczarzy irlandzkich i pisarka Linda Glover wierzy, że psy te są blisko spokrewnione z ludźmi, co sprawia, że dużo rozumieją i są wrażliwe na złą wolę oraz złośliwe intencje innych. W związku z tym są doskonałymi opiekunami z najdłuższym ogonemWilczarz irlandzki o imieniu Keon, jest posiadaczem najdłuższego ogona wśród psów. Długość jego ogona wynosi irlandzki w otoczeniu domoweRasy psówCocker spaniel angielskiAmstafBeagleSeter irlandzkiAkitaLeonbergerBorder collieMastif tybetańskiPies faraonaBulmastifSznaucer olbrzymNowofundlandOwczarek podhalańskiDogue de BordeauxOwczarek kaukaskiDobermanBernardynChow chowSznaucer miniaturowyGolden retrieverLabradorHusky syberyjskiOwczarek niemieckiDog niemieckiRottweilerBerneński pies pasterskiGrzywacz chińskiBulterierBuldog king charles spanielYorkshire TerrierPsowatePies dingoLikaonCyjonWilk Od kilku stuleci koło przełęczy św. Bernarda, łączącej Szwajcarię z Włochami, w klasztorze Augustianów, hodowano psy, których zadaniem było ratowanie ludzi w górach, przysypanych lawinami, umierających z zimna. W Alpach, na wysokości około 2500 metrów niekiedy od września do czerwca leży wielometrowa warstwa śniegu, a temperatura dochodzi do - 30 stopni Celsjusza. Bardzo częstym zjawiskiem są mgły, burze i zamiecie. Zwłaszcza dawniej, kiedy nie było jeszcze tunelu łączącego te dwa kraje, ciężko było wędrowcom przemierzać góry i przełęcz, przez osiem miesięcy w roku bardzo trudno dostępną. I dlatego - aby nieść pomoc potrzebującym - w XI wieku Bernard z Aosty założył przy przełęczy klasztor i schronisko. Zaczęła się wielka kariera psów jako nieodzownych pomocników na górskich bezdrożach. Na wzmiankę zasługuje, że pierwotny bernardyn był psem twardowłosym, lżejszym i mniejszym. W XIX wieku bernardyny skrzyżowano z nowofundlandami, dzięki czemu obok krótkowłosych egzemplarzy pojawiły się długowłose. Szybko jednak okazało się, że w surowych górskich warunkach zamarzający na futrze śnieg stanowi duże utrudnienie w poruszaniu się. Do dzisiejszego dnia na przełęczy z tego powodu hodowane są bernardyny o szacie twardszej i znacznie krótszej niż u egzemplarzy spotykanych najczęściej na psich wystawach w Polsce i nie tylko. Wróćmy jednak na bezdroża alpejskich szlaków, do czasów, kiedy psy nie były, jak obecnie, niemal wyłącznie atrakcją dla turystów z całego świata, licznie odwiedzających klasztor zamieniony w hotel. W owych latach pomoc niesiona przez zakonników była wysoce zorganizowana. Najtrudniejsze odcinki dróg były patrolowane codziennie. Jeden człowiek miał ze sobą dwa psy, doświadczonego ratownika i młodszego, dopiero przyuczanego bernarda. Szkolenie trwało bardzo krótko. Po kilku lekcjach młody ratownik był zdolny do samodzielnej pracy. Jest to bardzo ważna cecha bernardynów - jeśli zrozumie czego od niego wymagamy, robi to natychmiast. Te psy robią wrażenie myślących partnerów i dlatego absolutnym błędem jest używanie przemocy. Skutkiem takiego działania może być wręcz odwrotna od oczekiwanej reakcja psa i uparte zacięcie się. Bernardyn jest wspaniałym obrońcą w sytuacji koniecznej - zrównoważony ale odważny i bojowy. Humorystyczne, wręcz filmowe sceny wzięte z życia opisywała doskonała znawczyni tych psów i treserka Joanna Milewska. Szczenięta omawianej rasy obserwowały jak Joasia rozwieszała a później zbierała pranie, w pewnym momencie zaczynały robić to samo, zrywać bieliznę ze sznurków i przynosić pod drzwi domu ....W innej sytuacji, w hotelu, kiedy pokojówka zabrała z pokoju zużyte ręczniki i wyszła na korytarz, bernardynka popędziła za nią i z wózka, terroryzując dziewczynę, przyniosła wszystko z powrotem.... Nieprzeciętna inteligencja i zmysł orientacji procentowały od dawna tym alpejskim i nie tylko ratownikom. W najtrudniejszych warunkach, w nocy, podczas zamieci czy burzy - psy zawsze trafiały do schroniska i były niezastąpionymi pomocnikami zakonników. Najzdolniejsze bernardyny odbywały wyprawy samodzielnie, bez ludzi. Taki psi patrol składał się z trzech, czterech czworonogów. Po odkopaniu spod śniegu ofiary dwa psy układały się obok ogrzewając ją swymi ciałami, a trzeci cucił liżąc po twarzy. Zadaniem czwartego było sprowadzenie z klasztoru pomocy. Ważnym wyposażeniem każdego psiego ratownika była przytwierdzona do obroży niewielka baryłka z alkoholem dla rozgrzania odnalezionego wędrowca. Na przestrzeni niecałych trzech stuleci odnotowano fakt uratowania przez psy dwóch i pół tysiąca osób. Wiele było psów, które zasłynęły wielkim poświęceniem, inteligencją i skutecznością działania. Najsłynniejszym wśród nich jest legendarny Barry, który żył w latach 1800 - 1814. Trudno dziś rozstrzygnąć, co jest prawdą, a co legendą, niezaprzeczalne fakty dowodzą jednak, że była to nieprzeciętna psia indywidualność. Barry miał wspaniały zmysł orientacji, doskonały węch, nieprzeciętną wytrzymałość na mróz, niebywałą inteligencję. Miał również właściwości nieomal telepatyczne. Na kilkadziesiąt minut wcześniej potrafił ostrzec przed nadciągającą burzą śnieżną, kiedy jeszcze ludzie nie zauważali żadnych jej oznak. Podobnie przeczuwał zejście lawiny: zrywał się raptownie z miejsca, na którym leżał, a po kilku minutach spadały tam tony lodu, śniegu i kamieni. Kiedy nadciągała mgła czy śnieżna zawierucha, Barry był niespokojny i sam biegł w góry szukać zaginionych. Najsłynniejszym jego wyczynem było uratowanie chłopczyka, którego matka posadziła na grzbiecie psa i przywiązała długim szalem. Barry przyniósł go do schroniska. Matka niestety zginęła , wepchnięta przez lawinę w załom skalny, z którego nie mogła się wydostać. Podczas ostatniej wyprawy Barry znalazł w zaspie człowieka. Gdy się do niego zbliżył, turysta ze strachu uderzył go ostrym narzędziem, śmiertelnie go raniąc. Odniesiony do schroniska, a następnie przewieziony do Berna na leczenie, Barry niestety nie przeżył. Przed klasztorem na przełęczy Wielkiej Świętego Bernarda stoi pomnik psa z napisem na cokole: " Bohaterski Barry uratował życie czterdziestu osobom i został zabity przez czterdziestą pierwszą". Jeżeli będziecie w Bernie, odwiedźcie Muzeum Historii Naturalnej. Barry tam jest. Parametry bernardyna: silny, muskularny w każdym fragmencie ciała (średnia waga psa - 80 kg, suki - 65 kg, psy zwłaszcza często przekraczają 100 kg wagi i osiagają 90 cm wzrostu w kłębie). Długość tułowia przewyższa o 8% wysokość. Są dwie odmiany tej szwajcarskiej rasy: krótkowłosa i długowłosa. Z wyjątkiem szaty, różnic anatomicznych między nimi nie ma. Jan Borzymowski Wortal Wszystkich zainteresowanych rasą psów - bernardyn zapraszamy również na portal: Pochodzenie Bernardyn wywodzi się najprawdopodobniej od rzymskich molosów, których przodkiem był dog tybetański. Molosy skrzyżowane z lokalnymi rasami dały dwa rodzaje psów: lżejszy, od którego pochodzi między innymi szwajcarski pies pasterski i cięższy, który dał początek psom molosowatym, takim jak leonberger, nowofundland i właśnie bernardyn. Nie wiadomo, kiedy te psy dotarły do schroniska św. Bernarda, gdzie zostały przyjęte przez mnichów. Podobno był to wiek XI a psy służyły im wtedy do pilnowania klasztoru. Dopiero znacznie później, w XVII wieku, zaczęto je przyuczać do ratowania wędrowców, którzy zagubili się w górach. Psy okazały się wyjątkowo pojętne i dodatkowo obdarzone bardzo rozwiniętym instynktem tropicielskim. Mimo że wiele materiałów źródłowych zaginęło, to jednak udało się ustalić, że psy z klasztoru św. Bernarda ocaliły wiele istnień ludzkich. Wieści o bohaterskich czworonogach rozchodziły się bardzo szybko. Na ratunek wysyłano zawsze grupę czterech psów. Po zlokalizowaniu potrzebującego pomocy, jeden z nich wracał do klasztoru, żeby zawiadomić mnichów i przyprowadzić ich na miejsce akcji. Dwa kładły się blisko ratowanego, po jego bokach, żeby ogrzać go własnym ciałem, a czwarty lizał go po twarzy, żeby pobudzić go do życia. Co zaskakujące, psy nie potrzebowały przewodnika, same potrafiły zorganizować całą akcję ratowniczą i rozdzielić między siebie zadania. Do historii przeszedł żyjący w XIX wieku (1800-1814) pies Barry, który ratując ludzi na przełęczy św. Bernarda ocalił życie 41 osób. Legenda głosi, że przy próbie ratowania ostatniej został zabity. Ranny człowiek, któremu chciał pomóc, przestraszył się go i uderzył ostrym żelazem. Mimo dużych wysiłków psa nie udało się uratować. Pomnik upamiętniający jego zasługi, wzniesiony w 1900 roku, znajduje się do dziś na Cimetière des Chiens, a jego wypchane ciało oglądać można w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie. Były okresy, kiedy hodowla bernardyna prowadzona była przez mnichów bardzo starannie i fachowo, jednak kilka klęsk pogodowych sprawiło, że większość psów wyginęła. W 1830 roku nastąpiło dalsze zmniejszenie się ich pogłowia, spowodowane przede wszystkim chorobami. Mimo tych niesprzyjajacych okoliczności, mnisi ponownie przystąpili do ratowania rasy, krzyżując je dla poprawienia witalności i odporności z nowofundlandami. Do hodowli wprowadzono także otrzymane w prezencie od króla Danii psy pasterskie, zbliżone wyglądem do dużego psa pirenejskiego. W ten sposób powstał bernardyn długowłosy. Szybko jednak okazało się, że w warunkach wysokogórskich taka sierść się nie sprawdza, a nawet przeszkadza, ponieważ przylegający do niej śnieg zamarza, staje się bardzo ciężki i uniemożliwia psom wędrówkę. Mnisi postanowili więc do ratownictwa używać wyłącznie psów krótkowłosych, długowłose zaś sprzedawali. W ten sposób rozpoczęła się hodowla dwóch odmian bernardynów: w górach mnisi hodowali psy krótkowłose, w dolinie Henrich Schumacher kojarząc kupione od nich psy rozpoczął swoją hodowlę psów długowłosych, którą po jego śmierci kontynuował Muller i Seiler. Wreszcie pogłowie bernardynów było na tyle duże, że 2 czerwca 1887 roku na kongresie w Zurychu zatwierdzono wzorzec rasy. Bardzo dużo dla rasy zrobili Brytyjczycy, którzy sprowadzili ze Szwajcarii bernardyny wyróżniające się imponującym wzrostem i skrzyżowali je z mastiffem angielskim i tybetańskim. W ten sposób bernardyny stały się znane i podziwiane na całym świecie. Ich największa popularność przypadła na lata trzydzieste ubiegłego wieku, ale po wojnie nigdy już nie wróciły do dawnej liczebności. Wyjątkiem są Włochy, z najsłynniejszą hodowlą księcia Morsjianiego - dell Soccorso, której przydomek nosi ponad czterysta championów na całym świecie. Do Polski pierwsze bernardyny sprowadzono w 1925 roku, ale hodowla tych psów nie nabrała tempa. Dopiero po wojnie sprowadzono kilka psów, w tym ze słynnej włoskiej hodowli Soccorso, co spowodowało, że powstała doskonała baza dla rozpoczęcia hodowli. Co z tego, kiedy miotów było i nadal jest bardzo mało. Bernardyn pozostał psem, którego każdy podziwia, ale mało kto decyduje się mieć w swoim domu. Wygląd Bernardyn jest psem o imponującej posturze, którego waga nierzadko przekracza 100 kilogramów. Głowa o szerokiej, lekko zaokrąglonej czaszce i krótkiej kufie, zakończonej czarnym nosem. Fafle lekko obwisłe. Oczy ciemne, pełne dobroci, otoczone zawsze sierścią o ciemnej barwie. Powyżej oczu tworzy się wyraźna bruzda. Uszy zwisające podkreślają jego poczciwy wygląd. Tułów mocny, ze średnio głęboką klatką piersiową i dobrze zaznaczonym kłębem. Ogon długi, sięgający do stawu skokowego, puszysty, grubszy u nasady, nisko noszony. Jest flegmatyczny, ociężały i takie robi wrażenie, mimo atletycznej postury bardziej budzi sympatię niż lęk. Wysokość w kłębie: psy 70 - 90 cm, suki 65 - 80 cm. Masa ciała: 55 -100 kg. Charakter, usposobienie Bernardyn to pies o bardzo zrównoważonym, spokojnym charakterze. Jest niezwykle lojalny i bardzo przywiązany do swoich właścicieli, opiekuńczy i cierpliwy wobec dzieci. W stosunku do innych zwierząt tolerancyjny, spokojny, flegmatyczny, nigdy nie wdaje się w awantury, bo też, wziąwszy pod uwagę jego wielkość, trudno znaleźć śmiałka, który odważyłby się go zaczepić. Nie znaczy to jednak, że nie potrafi bronić, robi to jednak w zupełnej ostateczności, kiedy jest to rzeczywiście niezbędne. Bernardyn jest psem bardzo inteligentnym, łatwo się uczy i chętnie wykonuje polecenia właściciela. Przywiązuje się do całej rodziny, ma genetycznie zakodowaną gotowość niesienia pomocy. Jest doskonałym psem stróżującym. Ma umiejętność przewidywania nadejścia różnego rodzaju zaburzeń atmosferycznych. Kilkadziesiąt minut wcześniej potrafi zasygnalizować nadejście lawiny lub burzy śnieżnej. Znakomicie sprawdza się w ratownictwie górskim. Mądry, opiekuńczy, majestatyczny, aż trudno uwierzyć, że ten kolos bardzo chętnie włącza się do zabawy. Szata Bernardyny występują w dwóch rodzajach owłosienia: Krótkowłose - składające się z prostego, gęstego, twardego i przylegającego włosa okrywowego, podszytego obfitym podszerstkiem. Na udach niewielkie portki a na ogonie bardzo gęsty włos, który go nieco pogrubia. Długowłose - składające się z prostego, średniej długości włosa okrywowego, podszytego obfitym podszerstkiem. Na głowie i kufie sierść krótka, bardziej miękka i przylegająca. Włos na udach i zadzie lekko pofalowany, tworzy wyraźne portki. Na przednich nogach wystepują pióra, ogon bogato owłosiony. W tym rodzaju owłosienia sierść jest dłuższa, ale za to mniej gęsta. Umaszczenie rudo-białe lub biało-rude, w różnych odcieniach rudości. Mogą to być dowolnego kształtu plamy, lub rudy płaszcz pokrywający grzbiet. Pożądane są odpowiednio ciemniejsze plamy na głowie, które dodają jej wyrazistości, natomiast wymagane są białe znakowania na przedpiersiu, na łapach, końcu ogona, na głowie w postaci strzałki, na kufie oraz na karku w postaci plamy lub kołnierza. Pielęgnacja bernardyna zależy przede wszystkim od rodzaju owłosienia, im dłuższy, tym więcej czasu trzeba poświęcić na utrzymanie jej w porządku. Więcej o pielęgnacji bernardyna i przygotowaniu go do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Problemy zdrowotne bernardynów związane są głównie z ich wzrostem. Jest to więc przede wszystkim dysplazja stawów biodrowych, skręt żołądka, a u psów w starszym wieku choroby serca. Właściwe karmienie i odpowiednie dawkowanie ruchu może w znacznym stopniu zminimalizować ryzyko wystąpienia tych chorób. Poza tym zdarzają się wady powiek - entropium i ektropium, oraz stany zapalne trzeciej powieki. W starszym wieku zdarza się także zwyrodnienie stawów i kręgosłupa. Do kogo pasuje ten pies ? Bernardyn jest psem ogromnej postury, potrzebuje przestrzeni i najlepiej będzie się czuł w domu z dużym ogrodem. Mieszkanie w bloku, zwłaszcza na wysokim piętrze, nie wchodzi w rachubę. Mimo, że jest to pies wyjątkowo spokojny, to biorąc pod uwagę fakt, że jest potomkiem psów bojowych, trzeba go od pierwszych dni uczyć posłuszeństwa. Łagodną perswazję przyjmie bez sprzeciwu, jest bardzo inteligentny i szkolenie go jest zawsze dużą przyjemnością. Jest to wspaniały, dobroduszny olbrzym o gołębim sercu, lojalny wobec właścicieli oraz wyjątkowo cierpliwy i opiekuńczy wobec dzieci. Jest bardzo wszechstronny, ze względu na swoją nieufność jest doskonałym psem stróżującym, jeśli trzeba będzie również psem obronnym. Różnego rodzaju zagrożenia zdrowotne powodują, że pies wymaga wysokiej jakości karmy. Wziąwszy pod uwagę ilość, jaką dziennie powinien otrzymywać, trzeba się liczyć z tym, że jego utrzymanie może być bardzo odczuwalne w domowym budżecie. Ze względu na warunki, jakie mu trzeba zapewnić, nie jest to pies dla każdego, jeśli jednak ktoś się na tę rasę zdecyduje, będzie miał wiernego i mądrego przyjaciela. Zalety i wady + bardzo przywiązany do właścicieli + opiekuńczy i wyrozumiały wobec dzieci + zrównoważony, spokojny + tolerancyjny wobec innych zwierząt + doskonały stróż + budzi respekt - nie nadaje się do mieszkania w bloku - bardzo kosztowny w utrzymaniu - mocno się ślini Ciekawostki Z Polski: Aż 120 kg waży pięcioletni bernardyn Othello. Pies mieszka w domu jednorodzinnym w Brzezinach i jest, zdaniem łódzkich weterynarzy, najcięższym psem w naszym kraju i w Europie! Ma niemiecki rodowód, a jego rodzice byli utytułowanymi championami. Gdy zaczyna warczeć, przypomina to ryk lwa. Kudłaty biało-czarno-brązowy Othello, zwany pieszczotliwie Telem, ma tak potężny łeb, że nosi kaganiec szyty na miarę, bo w sklepach nie ma tak dużego rozmiaru. Obwód szyi psa wynosi prawie metr. Nic dziwnego, że jego pan zakłada mu obrożę połączoną z dwóch mniejszych. Telo jest tak potężny i silny, że trudno go utrzymać na smyczy. Choć pies straszy swoim wyglądem, ma raczej łagodne usposobienie. Jest leniwy, lubi dużo spać. Uwielbia czesanie i szczotkowanie, które odbywa się dwa razy w tygodniu. Najchętniej je z ręki, dziennie około 2 kg karmy. Nie dostaje słodyczy i smakołyków ze stołu. Jego towarzyszka, czteroletnia bernardynka Emma, jest o 50 kg lżejsza. Źródło: Elżbieta Włodarczyk Ze świata: Z bernardynami związane są trzy rekordy wymieniane w Światowej Księdze Rekordów Guinnesa: Benedictine, widoczny na zdjeciu bernardyn pochodzący z amerykańskiej hodowli, uznany został za największego zarejestrowanego psa świata. Ważył 134 kg. Dla porównania najmniejszym psem jest przedstawiciel rasy chihuahua, którego ciężar ciała wynosi 280 gramów. Bernardyn Ayett’s Brandy Bear przesunął na wózku największy ładunek - 1899 kg na odległość 457 cm w czasie krótszym niż 90 sekund. Suka Careless Ann wydała na świat rekordowy miot liczący 23 szczenięta. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI FCI-Standard N° 61 / 21. 01. 2004 BERNARDYN ( Bernhardiner) POCHODZENIE : Szwajcaria. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : UŻYTKOWOŚĆ : Pies do towarzystwa, stróżujący i gospodarski. KLASYFIKACJA : Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja Molosy typu górskiego. Bez prób pracy. KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: W XI wieku na położonej na wysokości 2469 m Wielkiej Przełęczy Św. Bernarda mnisi postawili schronisko dla podróżnych i pielgrzymów. Od połowy XVIII wieku w schronisku tym trzymane były do stróżowanie i obrony duże psy typu górskiego; ich obecność udokumentowana jest na obrazach począwszy od roku 1695, a pierwsza wzmianka pisemna w zapiskach klasztornych pochodzi z roku 1707. Niebawem psy, nazywane ogólnie „Barry”, wykorzystać poczęto do towarzyszenia mnichom i do odnajdywania zagubionych w mgle lub śnieżycy podróżnych, a wieści o uratowanych przez nich ludziach rozchodziły się w wielu krajach i w różnych językach. Szczególnie przyczyniły się do ich rozsławienia relacje żołnierzy napoleońskich, którzy przekraczali przełęcz w 1800 roku, i o psach „Barry” wiedziała już cała Europa. Bezpośrednimi przodkami psów z przełęczy były rosłe psy wiejskie, pospolite w okolicy. Prowadzona przez pokolenia selekcja na ustalony typ wyglądu doprowadziła do ustalenia obecnego typu rasowego. Pierwszym hodowcą, który w 1867 rozpoczął prowadzenie dokumentacji hodowlanej, był Heinrich Schumacher z Hollingen w pobliżu Berna. W lutym 1884 założono księgę rodowodową Schweizerisches Hundestammbuch (SHSB); pierwszym zapisanym w niej psem był bernardyn o imieniu Leo. Kolejne 28 wpisów to także bernardyny. 15 marca 1884 powstał w Szwajcarii klub bernardyna z siedzibą w Bazylei. Rasa uznana została przy okazji Międzynarodowego Kongresu Kynologicznego 2 czerwca 1887, i wtedy też przyjęto jej wzorzec. Od tego czasu bernardyn uważany jest za narodową rasę Szwajcarii. WRAŻENIE OGÓLNE: Bernardyn występuje w dwóch odmianach: - Krótkowłosej (z podszerstkiem, “Stockhaar”). - Długowłosej . Bez względu na odmianę, są to psy rosłe, o imponującym wyglądzie. Odznaczają się harmonijną, mocną, krzepką i muskularną budową, imponującą głową i bystrym wyrazem. WAŻNE PROPORCJE: - Idealna proporcja wysokości w kłębie do długości tułowia (mierzonej od stawu barkowego do guza siedzeniowego) wynosi 9 do 10. - Idealna proporcja wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej na rysunku poniżej (brak rysunku we wzorcu FCI – - Długość głowy wynosi nieco więcej niż 1/3 wysokości w kłębie. - Stosunek głębokości kufy (mierzonej u nasady) do jej długości wynosi prawie 2 do 1. - Długość kufy nieco większa od 1/3 długości głowy. ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Z natury przyjacielski. Temperament waha się od spokojnego po żywy, czujny. GŁOWA: Wrażenie ogólne: Mocna, imponująca, bardzo Czaszka : Mocna, szeroka, oglądana z profile i z boku lekko zaokrąglona. Gdy pies jest pobudzony, nasada uszu i górna krawędź czaszki tworzą linię prostą, po bokach łagodnie opadającą do mocno wykształconych kości policzkowych. Czoło stromo przechodzi w kufę. Kość potyliczna tylko umiarkowanie rozwinięta, łuki brwiowe wyraźne. Bruzda czołowa, przebiegająca przez czoło, jest wyraźna i przebiega dokładnie przez środek czaszki. Skóra na czole lekko pomarszczona nad oczami; zmarszczki zbiegają się w kierunku bruzdy czołowej. Gdy pies jest czymś zainteresowany, zmarszczki są umiarkowanie widoczne, poza tym – słabo. Stop: Nos : Czarny, szeroki i kanciasty. Nozdrza dobrze rozwarte. Kufa: Jednakowo szeroka na całej długości. Grzbiet nosa prosty, z lekką bruzdą. Wargi : Krawędzie warg czarne. Górna tworzy wyraźne, ale nie przesadnie obwisłe fafle, dolna krawędzią łukowato biegnące do nosa. Kąciki warg widoczne. Uzębienie : Szczęki silne, szerokie, jednakowej długości. Zgryz nożycowy lub cęgowy, kompletny i regularny. Lekki przodozgryz bez odstępu pomiędzy siekaczami dopuszczalny, podobnie jak brak P1 i M3. Oczy : Średniej wielkości, barwy ciemno brązowej po orzechową. Osadzone umiarkowanie głęboko, o przyjaznym wyrazie. Pożądane, by powieki były przylegające. Dopuszczalna lekko obwisła w kąciku dolna powieka, ukazująca trochę trzecią powiekę, a także mała fałda na górnej powiece. Powieki całkowicie zapigmentowane. Uszy : Średniej wielkości, osadzone wysoko i szeroko, dobrze owłosione, małżowiny miękkie, trójkątne, na końcach zaokrąglone. Tylna krawędź trochę odstająca, przednia przylega płasko do policzków. SZYJA: Mocna i dostatecznie długa, z umiarkowanie luźną skórą i podgardlem. TUŁÓW: Wrażenie ogólne : Mocny, wyważony, imponujący i dobrze umięśniony. Kłąb : Wyraźny. Grzbiet : Szeroki, mocny, krzepki, linia górna prosta i pozioma aż do lędźwi. Zad : Długi, prawie nie opadający, płynnie przechodzący w nasadę ogona. Klatka piersiowa : Mostek umiarkowanie głęboki, żebra dobrze wysklepione, ale nie beczkowate. Klatka nie sięga poniżej łokcia. Brzuch i linia dolna : Trochę podciągnięte. OGON: Mocny, szeroki u nasady, długimi ciężki. Ostatni krąg sięga stawu skokowego. W spoczynku zwisa prosto, albo lekko zakręcony w ostatniej jednej trzeciej długości. Przy pobudzeniu wzniesiony. KOŃCZYNY:KOŃCZYNY PRZEDNIE: Wrażenie ogólne : Oglądane z przodu proste i równoległe, ustawione umiarkowanie szeroko. Łopatki : Skośnie ustawione, dobrze umięśnione i związane ze ścianą klatki piersiowej. Ramię : Dłuższe od łopatki, kąt w stawie barkowym nie nazbyt otwarty. Łokcie : Przylegające. Podramię : Proste, o mocnym kośćcu i suchych mięśniach. Śródręcze : Oglądane z przodu pionowe, stanowi przedłużenie podramienia; oglądane z boku lekko nachylone. Łapa: Duża, o mocnych, zwartych i dobrze wysklepionych TYLNE: Wrażenie ogólne: Dobrze umięśnione, umiarkowanie kątowane. Oglądane z tyłu równolegle i nie za blisko siebie ustawione. Udo : Mocne, szerokie, dobrze umięśnione. Kolano : Dobrze kątowanie, nie wykręcone do wewnątrz ani na zewnątrz. Podudzie : Skośnie ustawione, raczej długie. Staw skokowy : Słabo kątowany, mocny. Śródstopie: Proste, ustawione równolegle jedno do drugiego . Łapa : Duża, z mocnymi, zwartymi i dobrze wysklepionymi palcami. Wilcze pazury tolerowane, o ile nie przeszkadzają w ruchu. CHODY: Ruch harmonijny, z dobrym wykrokiem i mocnym napędem kończyn tylnych. Kończyny poruszają się w liniach prostych, a grzbiet pozostaje równy i mocny. SZATA:SIERŚĆ: - Odmiana krótkowłosa (Stockhaar, z podszerstkiem) : Włos okrywowy gęsty, prosty, przylegający i twardy. Obfity podszerstek. Niewielkie portki na udach, ogon porośnięty gęstym włosem. - Odmiana długowłosa: Włos okrywowy prosty, średniej długości, obfity podszerstek. Na głowie i kufie krótki. Sierść na zadzie i udach zwykle trochę pofalowany. Na przednich nogach pióra, na udach wyraźne portki , ogon dobrze Podstawowa maść biała z mniejszymi lub większymi rudo brązowymi łatami, albo z pełnym płaszczem, pokrywającym grzbiet i boki. Płaszcz przerywany bielą jest równie prawidłowy. Dopuszczalna także maść z pręgowaniem na tle rudo brązowym, a tolerowana żółto brązowa. Pożądane ciemniejsze odcienie na głowie. Tolerowany nieznaczny czarny nalot na tułowiu. Wymagane białe znaczenia : Klatka piersiowa, łapy, koniec ogona, kufa, strzałka na głowie i plama na szyi. Pożądane znaczenia : Biały kołnierz. Symetryczna ciemna maska. WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie : dla psa minimalna70 cm, dla suki minimalna 65 cm. dla psa maksymalna 90 cm, dla suki maksymalna 80 cm. Psy mogą być większe, niż podano, pod warunkiem, że zbudowane są harmonijnie i poruszają prawidłowo. - Brak wyrazu płci. - Brak harmonii budowy. - Nogi zbyt krótkie do wielkości psa. - Mocne fałdy na głowie i szyi. - Kufa zbyt krótka lub zbyt długa. - Wargi dolne wywinięte na zewnątrz. - Brak zębów innych niż P1 i M3. Zęby, zwłaszcza siekacze, małe. - Niewielki przodozgryz. - Jasne oczy. - Zbyt luźne powieki. - Grzbiet zapadnięty lub wysklepiony. - Zad przebudowany lub spadzisty . - Ogon zarzucony na grzbiet. - Brak wymaganych znaczeń. - Krzywe lub mocno wykręcone na zewnątrz przednie nogi. - Strome lub iksowate kończyny tylne. - Nieprawidłowy ruch. - Sierść lokowata.. - Niepełna pigmentacja lub bark pigmentacji nosa, wokół nosa, warg i powiek. - Nieprawidłowe rozmieszczenie maści, np. rudo brązowe kropki lub cętki na białym tle. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Niestabilny temperament, agresja. - Tyłozgryz lub znaczny przodozgryz. - Oko porcelanowe. - Ektropion, entropion. - Maść czysto biała lub ruda bez znaczeń. - Maść inna od wzorcowej. - Wysokość poniżej minimum. Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany. Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie. Niniejszy, poprawiony wzorzec wchodzi w życie w kwietniu 2004 roku. Źródło: Porównanie Św. Bernard kontra Dog Niemiecki dla twojego następnego zwierzaka rodzinnego? Obie te majestatyczne rasy są częścią Giant Breed Club. W tym przewodniku porównującym rasy omówimy, która rasa jest lepsza dla Twojej rodziny, i po drodze podamy kilka obie te rasy są całkiem podobny , oni też mają mnóstwo różnic . Od ich osobowości po ich potrzeby związane z ćwiczeniami i pielęgnacją, ważne jest, aby dokładnie zrozumieć, co otrzymujesz, zanim przyjmiesz jakąkolwiek rasę do swojego domu. zabawki pomorskie Chociaż obie rasy mogą być doskonałymi towarzyszami rodzinnymi i psami stróżującymi, każda rasa ma trochę więcej do zaoferowania w porównaniu z innymi , w zależności od Twoich celów. W tym artykule przedstawimy Ci wszystkie delikatne olbrzymy 101, których potrzebujesz. Przejdźmy od razu do tego porównania psów!Porównanie rasświęty Bernard Wzrost 26-30 cali Waga 120-180 funtów Temperament Zabawny, uroczy, dociekliwy Energia Średni Zdrowie Przeciętny Długość życia 8-10 lat Cena £ 1500$Dog Niemiecki Wzrost 28-32 cale Waga 110-180 funtów Temperament Przyjazny, cierpliwy, niezawodny Energia Średni Zdrowie Przeciętny Długość życia 7-10 lat Cena £ 1500 USD i więcejZawartość jedenPorównanie ras dwaHistoria rasy 3Wygląd zewnętrzny 4Temperament 5Ćwiczenie 6Trening 7Zdrowie 8Odżywianie 9Pielęgnacja 10Cena £ jedenaścieKońcowe przemyślenia Historia rasyNajlepszym miejscem do rozpoczęcia badań jest na samym początku . Tam dowiesz się, dlaczego powstały ich rasy i do czego służyły. Może to być zaskoczeniem, ale jest to jeden z najlepszych wskaźników tego, jacy mogą być jako zwierzęta domowe. BernardBernardyny są wspaniałymi zwierzętami domowymi i psami stróżami. Uważa się, że przodkowie św. Bernarda rozpoczęli swoją podróż w 1050 roku. Na szczytach Alp, w Szwajcarii. Tam mnisi zakładają hospicjum, aby pomagać krnąbrnym podróżnikom. Przez kilkadziesiąt lat mnisi doskonalili rasę i stworzyli idealnego psa górskiego. On przeszukiwał góry w poszukiwaniu zagubionych i rannych podróżników i odniósł je z miłość do ludzi sprawiła, że ​​podczas swojego pobytu tam uratował życie prawie 2000 mężczyzn. Jego opiekuńcza osobowość umożliwiła mu niedawną pracę jako pies terapeutyczny. Kontynuuje również swoją pracę w poszukiwaniach i na ironię, w 2020 roku św. Bernard dostrzegł odwrócenie ról i znalazła się osamotniona na szczycie góry w Zjednoczonym Królestwie. Uratował ją zespół 16 mężczyzn. Ze względu na ich rozmiar, wielu właścicieli gigantycznych ras uważa bernardyna za swój pierwszy wybór dla rasy gigantycznej. Są również powszechnie w porównaniu z Mastifem Angielskim oraz w porównaniu z Berneńskim Psem Pasterskim przez wielu niedoszłych właścicieli NiemieckiDog niemiecki to jeden z najpopularniejszych psów ras niemiecki, znany również jako Mastif Niemiecki , jest drugim najwyższym psem w psim królestwie. Jeśli zastanawiasz się, kto jest pierwszym, to Wilczarz Irlandzki . Dog niemiecki, którego znamy i kochamy dzisiaj, jest znacznie mniejszy niż jego przodkowie. Były większe i polował na dzika i jelenia dla ich szlachetnych panów. Były umięśnione i super 16tenwieku, hodowano je mniejsze i smuklejsze, aby mogły być adoptowany jako zwierzęta domowe . Tak piękny i uroczy, był ubrany w klejnoty i stał się psem kameralnym dla zamożnych rodzin. Może i jest duży, ale jest przerażającym kotem. A słynna kreskówka Scooby-Doo bardzo dobrze oddaje jego wrażliwą i głupkowatą stronę. Ze względu na ich rozmiar i podobny wygląd, nie jest niczym niezwykłym, że Duńczyk jest w porównaniu z Mastifem Angielskim lub inne rasy zewnętrznyTe dwie rasy bardzo różnią się od i dog niemiecki są łatwo rozpoznawalny . Oprócz tego, że są klasyfikowane jako gigantyczne rasy psów, nie są bardzo podobne z wyglądu. Bernardyn ma wiele odmian tradycyjnych szwajcarskich kolorów psów: czarny, biały i podpalany. Dog niemiecki ma siedem oficjalnie uznanych kolorów: czarny, niebieski, płowy, pręgowany, arlekin, płaszczowy i Bernardyni mają na ogół krótszy płaszcz, a płaszcz bernardynów jest zwykle średniej długości lub znacznie dłuższy i bardziej puszysty . Jeśli chodzi o ich wagę, są bardzo podobne. Bernardyn waży od 120 do 180 funtów, w porównaniu z dogiem niemieckim, który waży od 110 do 175 funtów. Bernardyn jest średnio dwa cale krótsze niż dog niemiecki. Obaj mają obwisłe policzki, ale królem policzków jest tu św. Bernard. Obie rasy dużo ślinią się, więc dobrze jest mieć pod ręką ślinotok, aby ułatwić mają dużą głowę, doga jest dłuższa niż szersza, i odwrotnie z bernardynem. Oboje mają też ogromne łapy, pasujące do ich gigantycznych ciał. Ich kształt jest jednak biegun przeciwny . Bernardyn ma również duży tyłek i jest dość masywny z całym tym dodatkowym futerkiem. Dog niemiecki jest muskularny, ale znacznie szczuplejszy niż te gigantyczne szczenięta mają podobne osobowości i temperamenty. Te dwie naprawdę są łagodnymi gigantami gigantycznych ras. Super kochający z rodziną nigdy nie są szczęśliwsi niż wtedy, gdy odpoczywają z plecakiem na sofie przytuleni. Oboje zapomną swojego rozmiaru i pomyślą, że są psami na kolanach, jeśli oznacza to lepsze również kochającymi zabawę klaunami, gdy są gry, w które można grać. Różnica między nimi polega na tym, że Bernardyn szybko się męczy, decydując się na bycie widzem. Natomiast dog niemiecki zostanie do końca gry. Dog niemiecki jest więcej klauna niż Bernard i niezdarnie zderza się z przedmiotami i przewraca je, jeśli jest zbyt podekscytowany. Świetnie radzą sobie z dziećmi i zaskakująco łagodnie przy mniejszych Bernard żyje po to, by ratować ludzi, więc chętnie zaprzyjaźnij się z kimkolwiek . Tak naprawdę nie szczekają i nie mają popędu do pogoni za zwierzętami. Więc jeśli szukasz dobrego psa stróżującego, Bernard to nie to. Dog niemiecki jest równie przyjazny z nieznajomymi, ponieważ oznacza więcej przyjaciół do zabawy. Dog niemiecki jest szczekaczem, co czyni go doskonałym środkiem odstraszającym dla potencjalnych rasy są dość wyluzowane, jeśli chodzi o inne zwierzęta. Będą żyć i pozwalać żyć tak długo, jak rodzina będzie szczęśliwa. Będą trzymać się żyłki i nie będą sprawiać problemów innym zwierzętom domowym, takim jak koty i inne psy. W przeciwieństwie do wielu innych byłych psów myśliwskich, dog niemiecki nie ma popędu do dużej zdobyczy nie więcej. ĆwiczenieObie rasy Giant wymagają co najmniej 45 minut aktywności każdego Duńczyk, ani Bernard nie potrzebują dużej ilości ruchu. Będąc dużymi psami, nie zaleca się wykonywania intensywnych ćwiczeń. Są podatne na problemy ze stawami z powodu ich wagi, jeśli są nadmiernie ćwiczone. Dog niemiecki będzie potrzebował od 45 do 60 minut ćwiczeń każdego dnia. Św. Bernard wymaga nieco mniejszej aktywności co najmniej od 30 do 45 rasy są dość częściowy do drzemki także. Oboje dużo śpią, zwłaszcza jako szczenięta. To pozwala rosnąć ich gigantycznym ciałomW zależności od stylu życia, który wybierzesz, może to decydować o tym, którą rasę wybierzesz. Niektórzy mylą się, myśląc, że bernardyn może godzinami chodzić na wędrówki jako ratowniczy pies górski. Po prostu tak nie jest i to samo można powiedzieć o dogu. Łagodny, a nie dziki jest kluczem, jeśli chodzi o tych dzikiego vs orijen TreningObie rasy są niezależne i będą wymagały konsekwentnego treningu,Bernardyn jest psem inteligentnym, który pragnie zadowolić swojego pana. Chociaż może mieć dziwny uparty lub leniwy dzień (czy nie wszyscy?), generalnie jest bardzo wyszkolony pies . Jego miłość do ludzkości sprawiła, że ​​jest dobrze wytresowanym psem. Dog niemiecki jest inteligentny, ale bardziej interesuje go głupota niż jeśli potrafisz zamienić trening Doga w grę, na pewno go oczarujesz. I podobnie jak bernardyn, oboje łatwo rozkoszują się smakołykiem w dłoni. Skupiają się na jedzeniu, więc pamiętaj, aby przynieść przekąski Scooby. Jest to znane jako pozytywny trening wzmacniający i jest to najskuteczniejsza metoda szkolenia do szkolenia każdego psa jest wczesne rozpoczęcie szkolenia, zarówno z trening posłuszeństwa i towarzysko z innymi szczeniakami i ludźmi. W ten sposób uczą się akceptowalnych zachowań społecznych i nie stają się gigantycznym bólem w tyłku. To świetny pomysł, aby trenować obu tych facetów na smyczy, ponieważ mogą być zbyt trudne do zniesienia, jeśli nie rasy historycznie miały krótszą żywotność ze względu na ich rasy są gigantycznymi psami i jako takie są oba mają krótszą żywotność niż inne rasy psów. Bernardyn może żyć średnio o rok dłużej niż dog niemiecki. Kluczem do dobrego zdrowia u tych osób w przyspieszonym wieku jest odpowiednia równowaga pomiędzy wysokiej jakości pożywieniem i odpowiednią ilością ćwiczeń. Oboje szybko przybiorą na wadze, jeśli są przekarmione i niedostatecznie do podnoszenia psa Oboje mają skłonność do dysplazja stawów biodrowych i łokciowych . Jeśli jako szczenię wiązali się zbyt wcześnie lub zbyt szybko rosną, może to zaostrzyć problemy z biodrami i stawami. Dlatego powinieneś starać się, aby ich ćwiczenia były łagodne, a nie dzikie. Tutaj również może pomóc odpowiednie powinni zostać przebadani pod kątem stan oczu , w szczególności zaćma, postępujący zanik siatkówki i entropia. A także problemy kardiologiczne, takie jak kardiomiopatia rozstrzeniowa. Jeśli chodzi o ich zdrowie, ważne jest, aby być na bieżąco z kontrolami rasy są drogie w karmieniu ze względu na ilość spożywanego obie rasy zjedzą mniej więcej tę samą ilość. Święci Bernardowie skonsumują o cztery do ośmiu filiżanek jedzenia dziennie , oraz Dogi jedzą? o cztery do sześciu filiżanek dziennie , w zależności od ich wielkości. Oboje mają skłonność do nadwagi, dlatego ważne jest, aby przeczytać instrukcje na opakowaniu i nie przekarmiać ich. Niepotrzebna waga spowoduje poważne problemy ze stawami, układem sercowym i doprowadzi do innych jedzą więcej niż przeciętny pies, potrzebują również wysokiej jakości karmy, a także ilości. Oba będą potrzebować wysokiej jakości krokieta co zapewnia im dobrze zbilansowaną dietę. Ich krokiety powinny być również specjalnie oznakowane jako karma dla psów dużych ras. Te krokiety będą zawierały optymalne składniki odżywcze, aby kontrolować ich szybki wzrost kości jako gigantyczne rasy psów, są obaj mają skłonność do wzdęć . Więc jeśli masz zamiar powitać któregoś z tych facetów w swoim życiu, musisz to zbadać i być w stanie rozpoznać objawy. Jest to stan zagrażający życiu i wymaga natychmiastowego leczenia. Rozdęcie jest zabójca numer jeden dogów , więc musisz się z nim szczególnie Bernards mają więcej potrzebujących wymagań pielęgnacyjnych obu rutyny pielęgnacyjne są podyktowane rodzajem i długością sierści . Bernardyn może mieć zarówno krótką, jak i długowłosą sierść. Jeśli ma dłuższą sierść, będzie potrzebował dwóch lub trzech sesji pielęgnacyjnych w tygodniu, aby usunąć luźną sierść. I przez większość dni w okresie zrzucania. Jeśli zdecyduje się na krótki płaszcz, będzie potrzebował pielęgnacji raz lub dwa razy w dogów jest znacznie mniej intensywna. Jego sierść jest krótka i gładka i będzie wymagała szczotkowania tylko raz w tygodniu, aby wyglądał zdrowo i lśniąc. Oboje rzucą, ale bernardyn rzuci więcej i będzie to też bardziej zauważalne. Oznacza to, że będą bardziej wymagający jeśli chodzi o £Spodziewaj się zapłacić około 1500 $ i więcej za rasowego cena szczeniaka Bernardyna i Doga Niemieckiego od renomowanego hodowcy jest mniej więcej taka sama. Na 1500 $ za dobrze wychowane szczenię , to świetna cena za zdrowego i szczęśliwego szczeniaka. Jeśli szukasz szczeniaka zamiast ratunku, koniecznie przeczytaj dalej hodowcy zaułków i młyny szczeniąt .Końcowe przemyśleniaWięc masz to. Dwie większe niż życie, gigantyczne rasy przygotowane do rozważenia. Oboje tworzą fantastyczne rodzinne zwierzaki, ale ich różnice i dziwactwa osobowości odróżniają ich od siebie. To właśnie pomaga rodzinom decydować między szukasz niezdarnego psiego klauna pełnego fasoli, dog niemiecki jest dla Ciebie. Ale musisz być w stanie zaoferować mu ćwiczenia i uwagę, których potrzebuje. W przeciwnym razie może stać się problematyczny. Jeśli szukasz bardziej wyluzowanego psa, który dołączy do ciebie na swobodnych spacerach i mnóstwie przytulania się na sofie, Bernardyn może być lepszą opcją. Kogokolwiek wybierzesz, czeka Cię mnóstwo miłości, przytulania, uwielbienia i zabawy!

pies podobny do bernardyna